Griekenland Magazine – Uitzicht Sithonia Chalkidiki

Griekenland Magazine reisde af naar Sithonia, de middelste vinger van Chalkidiki, een uur onder Thessaloniki en belandde daar op een prachtlocatie. Vergeet de eilanden, de Peloponnessos, Athene. Dit is een ander Griekenland. Sfeervol vakantievieren of nazomeren? Dat kan hier.

“Are we expecting you?” Eigenaresse Mary kijkt wat slaperig. We arriveren met hevige regenval aan het eind van de siëstatijd en ik mag hopen dat ze op ons heeft gerekend. Het is eind september. We zijn moe, verreisd en verregend en willen graag naar onze kamer. We, dat zijn een stel uit Hoorn en ik. We zijn samen opgereisd en vanaf de luchthaven van Thessaloniki in colonne afgezakt naar het zuiden, twee kleine Suzuki’s onderweg in de stromende regen, nu en dan half planerend over de laag water op het wegdek, dan weer uitwijkend voor gestrande auto’s half in de berm. Diepe plassen, schrikbarend hoog opspattend water. Het was een barre tocht door laag en leeg akkerland met links en rechts wijngaarden, tabak en olijfbomen, met als bonus het laatste stuk inderdaad van dat gebaande pad af, via een steile kronkelweg naar Hotel Thalassokipos.

En dan is er in eerste instantie niemand. Pas als we bellen, verschijnt Mary om de hoek. “Geef me twee minuten, oké?” vraagt ze lachend. De toon is meteen gezet: hier wordt ontspannen en toch keihard gewerkt, er wordt gelachen en genoten. Gelukkig is er op ons gerekend en kunnen we onze intrek nemen in mooie designkamers: het hotel werd recent gerenoveerd en won daarmee de tweede prijs bij een interieurwedstrijd. Mary vertelt me er later over bij een glaasje ouzo, ze is gepast trots en ook nog een beetje overrompeld door alle toestanden die ze bij haar bezoek in Londen over zich heen kreeg. Bescheidenheid siert een mens.

Wilde mensen…

Griekenland Magazine – Diaporos eilanden Chalkidiki

De volgende ochtend, als de regen is opgetrokken en ik op mijn balkon sta te genieten van het eindeloze uitzicht, begrijp ik wat Christos de vorige avond bedoelde. Knus in het donker onder het afdak waar de regen vrolijk op drupte, verzekerde hij me: “Mensen hebben alle soorten weer nodig. Zonder regen geen tuin. ‘Thalassokipos’ betekent ‘zeetuin’, wij hebben water nodig!” Het groen onder me imponeert. Christos – van origine leraar – is een hartstochtelijk buitenmens met grootse plannen voor hun plekje op aarde. Olijven, palmen, bloemen, loofbomen, dennen, tomaten. Meer olijven. Puur en aimabel, dat zijn woorden die hier passen. Het echtpaar heeft plezier in wat ze doen, net als zoon Harry die elektricien is maar die eigenlijk kok zou willen zijn. Mary doet de keuken en alles binnenshuis, Harry houdt zich bezig met klusjes en zijn hobby (kruiden en koken), Christos bewerkt het stuk grond.

Hij wil iets boven het hotel twee nieuwe huizen bouwen, voor henzelf en voor de kinderen, er wordt een cementen pad aangelegd met ingebouwd irrigatiesysteem, er komen meer olijven, tomaten en wijnranken, nog een watertank. Twintig jaar zijn ze inmiddels bezig en het hotel wordt jaarlijks mooier. De toeristen blijven komen. Van april tot eind oktober, uit alle hoeken van de wereld. Van de crisis is in dit hotel niets te merken. Gelukkig maar. “Het is hier goed. De wereld is hier nog echt. Ruiger, maar echt,” legt Christos uit. “Mensen leven dichter bij de natuur, bij hun eigen natuur. Ze zijn wat wilder.” Zijn ogen beginnen te stralen. Hoe wij kunnen leven in die vlakke wereld zonder rotsen en bergen is hem een raadsel. Zelf komt hij uit Aghios Nikolaos, Mary is geboren in Nikiti. Daar woont het echtpaar ook ’s winters. “Zo mooi,” vervolgt mijn gastheer mijmerend. “Ons huis ligt hoog. ‘s Ochtends zien we de zon opkomen en ‘s avonds zien we hem door raam aan de andere kant van het huis ondergaan. Een zegen.” Inderdaad…

Cakes en pita’s

Griekenland Magazine – wijngaarden Chalkidiki

Hotel Thalassokipos is een heerlijke vakantiebestemming die ook nog eens perfect gelegen is voor een verkenning van Chalkidiki. Het ligt met recht geïsoleerd – aan een doodlopende weg – en het dichtstbijzijnde restaurantje ligt op tien minuten rijden. Als je eenmaal wat proviand en andere boodschappen hebt ingeslagen in een supermarkt in bijvoorbeeld Nikiti, een charmant plaatsje dat deels aan zee ligt en deels in de bergen, hoef je er eigenlijk niet meer weg.

Er is een privéstrandje, er zijn terrassen en hangmatten waar de inspiratie zomaar op komt borrelen, er is een bar met snacks en een magnifiek ontbijtterras waar je elke dag geniet van het verse ontbijt dat Maria en Theodora, een dame uit Arnea, voor je klaarzetten. Het uitzicht is groots, de hondjes van het hotel kennen de gasten. En elke ochtend zijn er baksels, van zoete cakes tot courgettekoekjes en hartige pita’s. De liefde waarmee Maria al jaren elke avond de keuken in duikt, is hartverwarmend.

Bootjes

Vanaf het balkon is er panoramisch uitzicht richting het zuiden. Je kijkt uit op de eilandjes Peristeri en Aïmpelitsi en het grotere Diaporos, verder in het oosten ligt het schiereiland Aghion Oros met de hoge Mount Athos (2030 m). In het westen bevinden zich de lagere bergen van Sithonia (817 m), bedekt met weelderig dennengroen. Daarachter weten we het schiereiland Kassandra, op zwemafstand van het hotel drijft het langgerekte Elia Aghiou Nikoloaou. Hier, waar de machtige Egeïsche Zee tegen de rotsen klotst, is een beschutte baai waar de zee iets wegheeft van een meer.

Alles staat er in het teken van bootjes. En dan niet alleen van vissersbootjes zoals op de eilanden, maar ook van overkapte motorbootjes die je in Vourvourou voor zestig euro per dag kunt huren om tussen de tien eilanden te varen en hier en daar een hengeltje uit te werpen of te picknicken – ontspanning troef. Het heeft iets van Kroatië. ’s Zomers is Vourvourou een hotspot, nu is het er aangenaam stil. Vanuit Ormos Panagias zijn dagtochten mogelijk over de Golf van Aghios Oros, naar de overkant en dan langs de kust – voor vrouwen dé manier om het heilige schiereiland te naderen.

Bergdorp

Het leuke is, dat je op een uur rijden van het hotel in een totaal andere wereld kunt zijn, weg van de kust, omhoog, de bergen in. Via prima begaanbare wegen kronkelen we een heuse bergwereld binnen, waar het in de dorpen ruikt naar openhaard en waar in het restaurant aan het dorpsplein de mannen nurks voor zich uit zitten te staren en in de restaurants de everzwijnen, hazen en andere jachttrofeeën aan de muur hangen. Wijn is hier wijn, eten doe je wat de pot schaft. Op de dag dat wij er zijn, eet men in Taxiarchis loukanika, gebraden worstjes, met patat en gebakken sla. Lekker en overzichtelijk – net als de rekening.

Mount Holomontas is een beschermd natuurgebied (Natura 2000) waar honderden beschermde planten en kruiden groeien en waar talloze wandelroutes zijn uitgezet. Het voelt er oud, de eiken en dennen druppen stil, het ruikt er naar vochtige grond. De bomen lijken hun adem in te houden. Wat moet het hier ook in de winter geweldig zijn…